Prologue
“อ๊ะ!” เสียงหวีดครางอย่างตกใจดังขึ้น พร้อมๆ
กับแรงสะดุ้งของพยอนแบคฮยอนที่ช่วงล่างเปลือยเปล่า
เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปกปิดร่างกายส่วนบนเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น
ร่างเล็กถูกจัดท่านั่งอยู่เหนือหน้าขาของคนตัวสูงบนเก้าอี้ยาวในห้องล็อกเกอร์สำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าของชมรมว่ายน้ำภายในมหาวิทยาลัย
นิ้วเรียวเล็กจิกเล็บลงไปบนต้นแขนแกร่งที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ส่วนบนของคนร่างสูง
ก่อนฟันคมจะขบกัดริมฝีปากบางของตัวเองแน่น เมื่อความรู้สึกเจ็บเสียดคับตึงที่เกิดขึ้นตรงช่องทางด้านล่างทำเอาลมหายใจของคนตัวเองติดขัด
ร่างกายขาวซีดเกร็งแข็งไปทั่วทั้งตัว จนคนที่เพิ่งสอดสองนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังรู้สึกได้
“เจ็บเหรอ?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงนิ่งเรียบก่อนที่มือหนาข้างที่ว่างอยู่จะย้ายจากการโอบรอบเอวคนตัวเล็กเลื่อนลงไปแตะยังส่วนปลายของส่วนอ่อนไหวที่เริ่มปริ่มน้ำ
เพื่อเร่งเร้าอารมณ์วาบหวามและสร้างความผ่อนคลายให้กับอีกคน
“ฮื่ออออ” แบคฮยอนที่ขอบตาปริ่มไปด้วยน้ำใสๆ
จากทั้งแรงอารมณ์วาบหวิวและความรู้สึกเจ็บคัดตึงหลับตาลง พยักหน้าขึ้นลงเบาๆ กับการถูกรุกรานด้วยสองนิ้วในคราเดียว
“ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย ทำไมยังไม่ชินสักที”
รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปากหยัก ก่อนเจ้าตัวจะขยับกดนิ้วแตะตรงส่วนปลายแก่นกายของคนตัวเล็กอย่างกลั่นแกล้ง
ทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก ก่อนมือหนาจะเริ่มกอบกุมและขยับมือขึ้นลงกับส่วนนั้นเบาๆ
จนคนด้านบนดิ้นพล่าน
“อ๊ะ!...อ๊ะ!...ฮ่ะ...”
คนตัวเล็กซบหน้าลงกับไหล่กว้างของอีกฝ่ายเมื่อความรู้สึกเสียวซ่านกลับมาอีกครั้ง
มันทำให้ความคับตึงทางด้านหลังลดลงแต่ความอึดอัดก็ไม่ได้คลายหายไป
มันยังคงรวมตัวอยู่ที่จุดอ่อนไหวที่ถูกอีกฝ่ายกอบกุมกลั่นแกล้งอยู่แบบนั้น
รอนาทีที่จะปะทุออกมา แต่แล้วก็ต้องร้องออกมาอีกครา
เมื่อนิ้วที่สอดใส่ไปได้เพียงครึ่งรุกรานลึกเข้าไปมากขึ้น
“อ๊ะ!...จะ...เจ็บ!...” เพราะความเจ็บปวดทำให้มือที่เกาะช่วงไหล่อีกฝ่ายแน่นอยู่แล้วยิ่งแน่นมากขึ้นไปอีกจนแขนแกร่งขึ้นเป็นรอยแดง
“...ถ้าเจ็บพี่จะได้หยุด...เอาไง?...” มือหนาละจากส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายขึ้นมาเชยใบหน้าหวานที่ฟุบกับลาดไหล่ของเขาให้ขึ้นมาสบตากัน
ดวงตาเรียวรีที่ปริ่มไปด้วยน้ำใสๆ
จ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างยากจะคาดเดาในความรู้สึกของเจ้าตัว
ก่อนใบหน้าคมคร้ามจะเลิกคิ้วถามอีกครั้ง
“...ว่าไง?” จบคำพูดสองนิ้วที่ค้างคาอยู่ในช่องทางสีหวานก็เริ่มขยับเข้าออกเบาๆ
ให้คนตัวเล็กด้านบนต้องรู้สึกปั่นป่วน ดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ
สั่นระริกอีกครั้ง ก่อนริมฝีปากบางจะเอ่ยเอื้อนออกมาด้วยเสียงอันสั่นเทา
“...พะ...พี่เซฮุน...ช่วยผมด้วย...ดะ...ได้โปรด...”
“หึ” สิ้นเสียงหวาน ร่างสูงของโอเซฮุนก็หัวเราะออกมาในลำคอพร้อมกดยิ้มมุมปากแสนร้ายกาจ
ก่อนนิ้วยาวที่ขยับเนิบนาบในช่องทางสีหวานจะออกแรงขยับเพิ่มขึ้นสร้างความปั่นป่วนให้กับคนตัวเล็กบนตัก
“ฮ่ะ...อ๊ะ!...” เสียงครางหวานของแบคฮยอนดังขึ้นอีกครั้ง
ก่อนจะดังมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถูกลิ้นร้อนของอีกฝ่าย ชอนไชไปมาตั้งแต่ต้นคอไล้เลียไปยังแผ่นอกที่โผล่พ้นออกมาจากสาบเสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดกระดุมออก
ยอดปทุมถันสีอ่อนถูกริมฝีหยักเข้าครอบครองดูดดุนอย่างรุนแรงก่อนที่มือใหญ่ของคนขี้แกล้งจะขยับรูดรั้งแก่นกายปริ่มน้ำอีกครั้ง
“...อ๊ะ!...อ๊ะ!...อ๊า!!...ฮ่ะ...ฮื่ออออ” ใบหน้าหวานเริ่ดหน้าส่งเสียงครางระรัว
เมื่อนิ้วยาวที่สอดขยับเข้าออกอยู่ภายในกระแทกไปโดนปุ่มกระสัน
ร่างทั้งร่างเกร็งไปหมดเมื่อถูกรุกรานไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย มือเล็กยกขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงร้องของตัวเองด้วยกลัวว่ามันจะดังลอดออกไปด้านนอก
แม้จะมั่นใจว่าเวลานี้คงไม่มีใครเข้ามาใช้บริการสระว่ายน้ำของของมหาวิทยาลัยแล้วก็ตาม
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังรู้สึกอายกับเรื่องแบบนี้อยู่ดี
เซฮุนดึงมือเล็กที่ใช้ปิดปากบางออก
ก่อนจะกดริมฝีปากของตัวเองลงไปดูดดึงเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกับริมฝีปากบางและลิ้นเล็กๆ
จนนิ้วเรียวต้องจิกลงไปบนต้นแขนและแผ่นหลังของรุ่นพี่ตัวสูงอีกครั้งอย่างหาที่ระบายความอึดอัด
ก่อนจะหลุดเสียงครางออกมาเมื่อถูกรุ่นพี่ขี้แกล้งกระแทกนิ้วเข้าออกจนกระทบจุดกระสันในช่องทางรักรัวๆ
“ฮ่ะ...ฮ่ะ...อ๊ะ!...” เซฮุนปล่อยปากบางให้เป็นอิสระเมื่อแกล้งอีกคนให้ทรมาณเล่นจนตัวเองพอใจ
ใบหน้าหวานซบหน้าลงกับไหล่แกร่ง เพื่อใช้เป็นที่พึ่งพิงของตัวเองยามที่ถูกอีกคนรังแกจนร่างกายไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย
ได้แต่ปล่อยให้มันเป็นไปตามการชักนำของคนเป็นพี่เท่านั้น
“...อ๊ะ!...อ๊ะ!...พะ...พี่...จะ...จะไม่ไหวแล้ว...”
เสียงหวานเอ่ยอู้อี้ออกมาให้คนเป็นพี่ต้องยิ้มกริ่ม เมื่อความอึดอัดที่กระจุกรวมกันอยู่ตรงแก่นกลางลำตัวใกล้จะปะทุออกมา
“ขอร้องเสียงหวานๆ สิ”
เซฮุนแกล้งหยุดขยับนิ้วที่สอดใส่อยู่ในช่องทางร้อนที่ดูดรัดนิ้วของเขาแน่น
ก่อนจะเอ่ยเย้ากับคนที่ตัวเล็กที่น้ำตาคลอจ้องหน้าเขาด้วยสายตาแกมขอร้อง
“...มะ...ไม่เอา...” ใบหน้าหวานส่ายไปมาเบาๆ
ด้วยความเขินอาย หลายครั้งหลายคราที่ถูกอีกฝ่ายแกล้งให้ตัวเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอ
พี่เซฮุนก็แค่อยากจะแกล้งเขาเพื่อความสะใจของตัวเองเท่านั้น
“...ถ้าไม่พี่ก็ไม่ช่วยนะ...”
นิ้วเรียวที่ค้างอยู่ตรงช่องทางสีหวานทำท่าจะถอดถอนออกมา จนสุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องทิ้งทิฐิและความอายของตัวเองออกไป
เมื่อความต้องการทางร่างกายอยู่เหนือความคิดและความรู้สึกทุกอย่าง
“…ฮื่ออ...พี่เซฮุน...ได้โปรด...”
พยอนแบคฮยอนไม่ได้เต็มใจกับการโดนอีกฝ่ายแกล้งกันด้วยวิธีแบบนี้
แต่เขาห้ามร่างกายของตัวเองไม่ได้เลย ไม่ว่าจะครั้งแรก หรือครั้งไหนๆ
เขาทำได้แค่ปล่อยให้อีกฝ่ายรังแกร่างกายของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับตัวเองคือที่บำบัดความใคร่ของอีกฝ่ายเท่านั้น
“หึ...ก็แค่นี้” นิ้วเรียวที่สอดค้างไว้ที่ช่องทางด้านหลังออกแรงขยับเข้าออกอย่างรุนแรงไปพร้อมๆ
กับมือหนาที่ขยับรูดรั้งส่วนกลางกายคนตัวเล็กที่ปริ่มไปด้วยน้ำใสๆ ในจังหวะเดียวกันจนคนตัวเล็กต้องครางอย่างหวาบหวามออกมาดังลั่นห้อง
“...อ๊า!...อ๊าาาา!...”
จนกระทั่งถึงจุดสิ้นสุดทางอารมณ์ ร่างเล็กเกร็งแข็ง นิ้วเรียวจิกแน่นลงบนต้นแขนแกร่ง
ก่อนความปรารถนาทางอารมณ์จะถูกระเบิดออกมาจนเลอะหน้าท้องของตัวเอง และเปรอะเปื้อนไปตามกางเกงว่ายน้ำของอีกฝ่าย
“...แฮ่ก...แฮ่ก....” แบคฮยอนฟุบหน้าลงบนไหล่กว้างก่อนจะหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับการกลั่นแกล้งของอีกคน
“ดีมาก...คนเก่ง”
เซฮุนให้รางวัลแก่เด็กดีของเขาด้วยการไล้เลียลิ้นร้อนลงไปบนแก้มใสยาวจนถึงใบหู
ก่อนจะแหย่ส่วนนุ่มหยุ่นเข้าไปในใบหูเล็กให้คนตัวเล็กจนเอียงหน้าหลบด้วยความเสียวสยิวจนขนบนร่างกายลุกชัน
“...ตาพี่บ้างนะ...”
เมื่อแกล้งอีกฝ่ายด้วยความพอใจแล้ว เสียงทุ้มจึงกระซิบและประทับจูบลงไปบนใบหูนิ่ม
ก่อนจะขยับร่างกายของคนตัวเล็กให้ย้ายลงไปนั่งกลางหว่างขาของตัวเอง มือหนาปลดกางเกงว่ายน้ำของตัวเองออกจนแก่นกายใหญ่ยักษ์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์โผล่พ้นออกมา
“...อือออ...”
.
.
แบคฮยอนต้องยอมทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกขมขื่น
หลายครั้งที่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เซฮุนต้องทำแบบนี้กับเขา ทั้งๆ
ที่ก่อนหน้านั้นอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีพิศวาสเขาเลยสักนิด
คุยกันก็แทบจะนับคำได้ด้วยซ้ำ แบคฮยอนเข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่ชอบเขามาโดยตลอด แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทั้งๆ
ที่เกลียด พี่เซฮุนจะมาทำแบบนี้กับเขาทำไม และสิ่งที่แบคฮยอนไม่เข้าใจมากที่สุดก็คือ...ร่างกายของตัวเอง
รู้อยู่เต็มอกว่าอีกคนรังแกเขาด้วยความสะใจ แต่ร่างกายกลับรู้สึกตอบสนองต่อสัมผัสของรุ่นพี่ตัวสูงอย่างยินดีและเขาก็ไม่เคยปฏิเสธความต้องการทางร่างกายของตัวเองได้เลยสักครั้ง...
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่เซฮุนเป็นความสัมพันธ์ที่เขาก็ไม่รู้ว่าจะให้คำจำกัดความมันอย่างไรดี
เขารู้แค่ว่ามันแย่มากในห้วงแห่งความรู้สึก และเขาก็อยากให้ความสัมพันธ์บ้าๆ
ระหว่างเขากับรุ่นพี่เซฮุนจบลงไปสักที ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่ต้องทนให้อีกฝ่ายรังแกอย่างนี้
หากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ประมาทจนอีกคนต้องมาล่วงรู้ความลับต้องห้ามของเขาเลย...
กลับไปคอมเม้นต์ที่ >> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1620318&chapter=1
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น